تقریبا همه میدانند که چگونه می شود اپلای کرد.
هر روز هزار بار با هزار نفر مشورت می کنیم و توی سر و کله ی هم می زنیم و بحث می کنیم و سوال می کنیم و برنامه میریزیم و ....
دلیلش....؟
حداقل من
هیچ وقت به چرایی اش فکر نمی کنم.
فکر نمی کنم که یادم نیفتد.
که
یادم نیفتد روزی تمام آرزویم به جای فول فاند و معدل بالا و نمره ی جی آر
ای خوب و چهارساله تمام کردن و داشتن مقاله و پذیرش یکی از دانشگاه های آمریکا ،
فقط و فقط
بودن با کسی بود
که نیست.
مگر آدم در زندگی چیزی بیشتر از شادی هم طلب دارد؟
که یاد خنده های دیروز نیفتم و بغض امروز بزرگتر نشود.
یادم نیفتد که این دویدن ها از آنجایی شروع شد که تصمیم گرفتم فکر نکنم! فراموش کنم! فراموش شوم....
که من دارم فرار می کنم.
از نبودنش.
از نبودن ِ "تمامی" آروزهایم.
این خود را به آب و آتش زدن از همان روز اول برای این بود که فکر نکنم.
نباید فکر کنم.
باید بروم...
