والله که آرزو بر جوانان عیب نیست

از افتخارات آدم بزرگ ها

همیشه و همیشه

این بوده :

"واقع بین بودن"

  چیزی از فلسفه و حواشی اش نمی دانم.اما تجربه ی شخصی من این است که رئالیست بودن نه تنها افتخار نیست، که انتحار است.

چرا که از نتایجش همین بس که الزاماً رویاهایت را نگاه میکنی و از بینشان محتمل ترین ها را انتخاب میکنی و در نهایت باز هم میپذیری که "ممکن" است هرگز حتی به این محتمل ترین آرزویت هم نرسی....

  نظر من را اگر بخواهید واقعیتی اگر در دنیا باشد، واقعیت شیرینی نیست که واقع بینی مایه ی فخر و مباهات شود. مثلاً باید مسلکی بود به اسم "رویا بینی" یا "آرزوسازی" یا " امیدوار بودن" یا....