سه‌شنبه، مرداد ۱۵، ۱۳۹۲

یه حقیقت تلخ بی پایان، بهتر از پایان ِ نا به هنگام یک امید ِ بی جاست.....

 - قشنگه...مگه نه؟!
+ آره...خیلی قشنگه....
- می خوای مال تو باشه؟
+ نه...بزار قشنگ بمونه....

کلیشه و کلیشه و کلیشه....
اما هزار بار هم که بگی باز آدم میخواد چیزهای قشنگ دنیا مال خودش باشن، بدون توجه به این که همه قشنگیا، از دوره که قشنگن.
عروسک ها...
دفتر ها...
لباس ها...
ماشین ها...
خونه ها...
مکان ها...
آدم ها...
رابطه ها....

یه روز هم از خواب بیدار می شم، و تمام چیزهایی رو انتخاب می کنم که از نظرم ارزشی ندارن... زیبایی ندارن... نزدیکند! حقیقتند!


۳ نظر:

  1. :-؟ این کلیشه ست واقعا
    میشه عاشق چیزای قشنگ بود طوری که هر بار که می بینیشون دوستشون داشته باشی.شده که میگم
    اسیرِ ملال شدن دست خود آدمه
    ولی قبول دارم که یه سری چیزا از دور خوبن،چون درون لحظه ای که خوب می بینیمشون قادر به دیدن وجوه دیگه شون نیستیم

    پاسخحذف
    پاسخ‌ها
    1. نیوشا!اصن بحث ملال نیست...
      بحث اینه که شاید قشنگی وجود نداره....
      همه چیز از دوره که فریبنده است. مث اون شال تو...دلایل فریبنده...فریب میخوریم!

      حذف
  2. man har rooz sobh az khab bidar misham va in kaar ro mikonam vali ba in haal hanooz ham montazeram az khaab sham va beBnam kheili az chiz haaye ghashange donya maale mane!negah va navazesheshoon konam va motma'en basham az nazDk hatta az door ham ghashang taran:D

    پاسخحذف